De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
96
omdat ze tegenover de wereld zo vreemd stond en ze slecht Nederlands sprak. Kon geen
klok kijken, rekenen, met moeite tafel van 3. Geen boodschap doen of met geld omgaan,
kende geen waarde van nederlandse munten. Dit alles was haar onthouden.
Bij de kinderbescherming zei de heer S. dat ze er goed aan gedaan had weg te lopen en
gaf de heer D. opdracht de zaak te onderzoeken, die ons later bezocht en ook met haar
familie ging praten. De vader ontkende alles en beriep zich op zijn marokkaans zijn;
vader was hier al zeven jaar, twee banen bij de hoogovens en verdiende behoorlijk.
Waarom bracht hij de kinderen hier om alleen maar te kijken naar de westerse wereld?
Hij zelf schafte een busje aan met veel luxe, alleen de kinderen zijn er jammer genoeg
nooit in geweest. Ook de moeder kreeg veel slaag en de andere kinderen (tussen 2 en 16
jaar) maar ze wist zich geen raad als ze wegliep en zweeg. Ondertussen had haar familie
ontdekt dat Malika bij mij was en heb ik veel met ze gepraat, ook dat Malika weer zou
proberen, maar ze zei, mijn vader houdt zijn woord niet. Ik was een slechte vrouw
volgens haar vader en had haar behekst. Ondertussen vroeg ik bij de sociale dienst een
bijdrage voor het onderhoud voor Malika, daar ik een kleine WAO-uitkering heb; maar
niemand had daar begrip voor. Ze had geen mantel, dus moest ik die kopen, enz. Voor
Malika zocht ik werk; omdat ze zich wat onafhankelijker zou voelen en zichzelf in de
kleren wilde steken en niet de hele dag zat te piekeren. Op haar werk paste ze zich goed
aan en ze vonden haar een prima kracht. Je zag haar elke dag glunderend thuiskomen.
Maar ze moest een eigen girorekening hebben, daar was weer een handtekening en de pas
van haar vader voor nodig, wat veel moeilijkheden gaf toen de vader en ik op de giro
waren; hij sloeg me om de papieren van Malika te krijgen, wierp mij op de grond en
ontfutselde alle papieren plus pas, dat was heel erg want zonder dit alles begin je als
vreemdeling niet veel in Amsterdam. In het girokantoor stak niemand een hand uit. De
politie werd gebeld en was spoedig ter plaatse en maar goed ook want hij wilde mij
vermoorden al kostte het hem twintig jaar, zei hij. Ondertussen had hij alles al
doorgegeven aan mannen die buiten stonden te wachten met een auto. Ik wilde een
aanklacht indienen wegens mishandeling maar hoorde thuis na een telefoongesprek dat
hij zijn 'eigendommen' had moeten bemachtigen. Na de papieren wilde hij ook Malika
terug en wegbrengen naar Marokko, want haar ogen zagen te veel en haar mond moest
ook goed dichtblijven want ze zei de waarheid tegen haar vader, gauw trouwen en
kinderen krijgen, de bruidegom was al besteld en de bruidsschat moest hij niet ontlopen
(f 10.000,-). Bij een avondje uit wist hij Malika en mij uit elkaar te slaan en Malika in
een auto te sleuren. Ik schreeuwde intussen om hulp, die spoedig kwam en net op tijd
was. Toen we later met de politie naar de van Leyenberglaan reden, de vader in een
andere wagen, kwam ik tot de ontdekking dat de politie toch niet mijn beste kameraad
was. Ze vertelden me dat ik me te veel met de zaak bemoeide, ieder kind werd wel eens
geslagen, ik moest rekening houden dat ze Marokkanen waren, een ander geloof, de
vader moest het meisje maar meenemen, toen Malika heftig protesteerde gingen de
jongere politie-agenten met elkaar praten, omdat het hoofd van de afdeling ons zo buiten
wilde zetten, plus de vader. Ik zei: 'Zo dus we gaan kat en muis spelen!' Ik zei dat we niet
eerder weg zouden gaan voordat er een behoorlijk onderdak voor Malika was gezocht,
want nu was ze bij mij ook niet veilig, de politie gaf haar het idee dat als haar vader haar
op straat zag dat hij haar weer mocht pakken. 't Was zijn eigendom. Ook kon ik wéér
geen aanklacht doen wegens mishandeling omdat hij weer zijn 'eigendom' wilde
bemachtigen. Doe eens wat voor een vreemdeling, wees eens vriendelijk voor ze!
Malika ging via de kinderpolitie naar zusters in de Warmoesstraat waar ze voor kost en
inwoning hard moest werken. De kinderbescherming zag niet veel heil in Malika's
vrijheid omdat ze Marokkaanse was. Vader beloofde waar iedereen bij was, dat hij spijt
 |
 |
 |
 |