De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
97
had van alles en goed had nagedacht en als Malika weer thuiskwam mocht ze alles, naar
school, werken, uitgaan wanneer ze wilde, enz. De kinderbescherming zou iedere dag
komen kontroleren (leek me erg sterk) en zei dat ze het maar weer moest proberen, ook
hadden ze al gauw het adres waar Malika verbleef aan de vader verteld en voelde Malika
zich niet veilig. Toen ik half januari weer met Malika wat in de stad gebruikte zei ze dat
de kinderbescherming haar zo bepraat had dat ze een dag naar huis ging en alles leek
goed te gaan. Maar Malika's vader was slim en liet haar twee dagen rustig komen, was
vriendelijk enz. Vrijdagavond kwam ze nog bij me, zodat ik haar nog net uit kon leggen
over haar loonlijst, verder vertelde ze mij dat de tolk van haar vader had gezegd had niet
naar huis te gaan want haar vader was maf, ouderwets èn had wat in de zin (hij was ook
Marokkaan en raadde haar terugkeer ook af), hoewel ik hoopte dat alles toch weer goed
zou komen, je hele familie verliezen is niet niets, we hebben daar veel over gesproken.
Zondag zou ze komen leren, maar toen ze niet verscheen, begreep ik dat al het streven
voor Malika's vrijheid voor niets was geweest. De hele familie was 's nachts vertrokken.
Waarheen? Toen ik 's maandags de heer D. van de kinderbescherming belde, was hij weer
eens ziek en een plaatsvervanger was er niet.
Meisjes'bescherming' 1: 'Ooms en tantes'
Kindertehuizen zijn slecht, vooral voor de bewoners. Ouders raken - soms ongewenst -
hun kinderen kwijt aan de Kinderbescherming. Dat is heel naar voor ze, maar het
vervelendste is het voor de kinderen want die zitten er dan in.
Omdat mijn moeder mij mishandelde, werd ik naar een tehuis voor moeilijk opvoedbare
kinderen gestuurd (i.p.v. zij naar de gevangenis). Tja, als je er dagelijks meermalen van
langs krijgt met een matteklopper,met spijkers, met brandende sigaretten enz. en als je
daarnaast nog eens systematies door je stiefvader verkracht wordt, dan is het mogelijk dat
je geen engelachtig en gehoorzaam dochtertje bent.
Mijn jeugd is flink verpest door al die tehuizen. Toen ik er op mijn twaalfde weer
ingestopt werd (van mijn derde tot mijn achtste jaar had ik ook al in internaten gezeten)
raakte ik van de regen in de drup: eerst werd ik alleen mishandeld door mijn moeder en
haar man, nu ook nog eens door groepsleiding, pedagogen, maatschappelijk werksters en
psychologen.
Het tehuis waarin ik zat, heette een van de meest vrije en goede te zijn. Dat het in andere
inrichtingen nog erger was (is) dan daar vind ik geen reden om te roepen dat het best
meeviel. Het viel niet mee. Alles ging volgens regels. 7 uur opstaan, 7.30 uur aangekleed
aan tafel, kamers moeten opgeruimd zijn, 7.50 uur afwassen. Niemand de deur uit, eerst
je plicht doen. Een vriendinnetje meenemen uit school moest je een paar dagen van
tevoren - schriftelijk - aanvragen. Eén uur per week bezoektijd, in de dan dus overvolle,
rumoerige huiskamer (Je hebt toch geen geheimen voor ons? )
We moesten de groepsleiding 'tante' en 'oom' noemen, dat klonk wat gezelliger. Als m'n
neefje me voor de grap 'tante' noemt, lopen de rillingen langs mijn rug.
Het was verboden om van binnenuit je kamer op slot te doen. De 'ooms' renden steeds je
kamer in als je je aan- of uitkleedde: 'Dacht je soms dat ik nog nooit een naakt meisje had
gezien?' vroegen ze als je protesteerde. Dat jij het misschien niet zo leuk vond om steeds
gezien te worden, daar werd niet aan gedacht.
 |
 |
 |
 |