De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
87
Ook het opbouwwerk wordt gebruikt om mensen aan te passen. In afbraakbuurten komen
opbouwwerkers om de afbraak soepel te laten verlopen. Aan bewoners wordt gesuggereerd dat
ze zelf plannen mogen maken over hoe hun nieuwe woonomgeving er uit moet komen te zien.
Tegelijkertijd worden ze uitgebreid voorgelicht over waar ze allemaal rekening mee dienen te
houden. Seriebouw, dus eentonigheid, is noodzakelijk: 'Jullie willen toch geen hoge huur? '. Heel
snel raken buurtbewoners bekend met voorwaarden, voorschriften en de werkwijze van grote
bouwmaatschappijen en na verloop van tijd rolt er een bestemmingsplan uit waar geen overheid,
bouwmaatschappij of opbouwwerker zich een buil aan kan vallen.
Het maatschappelijk werk zit overal. Overal waar individuele mensen individueel vast kunnen
lopen op onbegrip, burokratie, zich onaangepast gedragen, doodongelukkig zijn.
In al die instellingen worden mensen aangepast aan de burokratie, aan hun werk, worden
vrouwen teruggepraat naar man en gezin, want dat is de hoeksteen van onze maatschappij, en in
veel gevallen gewoon aan het lijntje gehouden omdat er helemaal niets meer mee te doen valt.
Niet alleen zijn er steeds meer officiële hulpverleners gekomen, er komen dus ook steeds meer
officiële terreinen van hulpverlening. Deze twee dingen hebben, gekombineerd met de algemene
levenshouding die het kapitalisme vereist (ikke ikke en de rest kan stikken: zorgen dat je zelf
ekonomies het hoofd boven water houdt, en blij zijn met de stomme dingen die je voor geld kan
kopen) tot gevolg dat er een soort idee ontstaat dat de overheid overal voor verantwoordelijk is.
Als iemand ongelukkig is kan je roepen, daar zouden ze iets aan moeten doen, omdat je kan
denken dat er betaalde mensen voor zijn die het veel beter kunnen dan je zelf. Dat is niet
stimulerend om zelf eens voor iemand te zorgen. En zo verpietert iedereen die geen eigen vrouw
heeft.
En verder kan de overheid, omdat iedereen wel op de een of andere manier hulp nodig heeft -
zeker de zogenaamde zwakke groepen, dus de lagere klassen, diegenen die de meeste reden
hebben om in verzet te komen tegen het bestaande systeem - met die hulp allerlei andere dingen
kombineren. Die andere dingen komen voornamelijk neer op repressie, op onderdrukking van
alles wat onmaatschappelijk wordt geacht. Tenslotte komt het erop neer dat hulp en repressie
onontwarbaar zijn verwikkeld. Het ene kan niet geboden worden zonder het andere. Dat betekent
niet dat je niet eens geluk kan hebben, zodat je echt geholpen wordt door de daartoe aangewezen
instantie, dat wil zeggen, door een aardig iemand die daar werkt. Het betekent wel dat je
voortdurend op je hoede moet zijn en geen vertrouwen moet hebben in mensen die betaald
worden om je niet écht te helpen.
Gedwongen hulpverlening
De kans dat je hulp opgedrongen krijgt is groter naarmate je in een sociaal lager milieu zit. Dit
geldt voor de Raad voor de kinderbescherming, de reklassering en gedwongen opnames in
psychiatriese inrichtingen. Dit komt omdat deze instellingen uitgaan van wat goed en behoorlijk
is in hun eigen milieu en zodoende treffen ze mensen die zich in hun ogen niet goed en
behoorlijk gedragen. voornamelijk aan in de 'mindere milieus'. En wanneer bij voorbeeld de
Raad voor de kinderbescherming zich eenmaal met je bemoeit, laten ze je niet snel weer gaan. Je
komt met ze in aanraking als je gaat scheiden en zowel jij als je man de kinderen wilt houden. Of
wanneer de school vindt dat het erg slecht gaat met je kinderen en zij de Raad inschakelen. Deze
vorm van hulpverlening kan gepaard gaan met een reeks van dwangmaatregelen.
Wanneer de Raad vindt dat je niet goed genoeg voor je kinderen zorgt, kunnen ze je de kinderen
ontnemen. En je bent dan volkomen afhankelijk van de willekeur en van de ideeën van de
hulpverlener(ster) over wat een goede opvoeding is.
 |
 |
 |
 |