De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
91
kinderen waarvan er één doodgegaan was, een man die haar en de kinderen sloeg en die
toen ze een half jaar voor die tijd uit het ziekenhuis kwam, zonder baarmoeder (ze had
kanker) zei: 'Nu heb ik niets meer aan je, ga maar op een andere kamer slapen! ' Ze
vertelde me later wel dat ze eigenlijk dolblij was dat ze niet meer hoefde. Maar in de
praktijk bleken aan dat 'ik heb niets meer aan je' andere konsekwenties verbonden te zijn:
haar man praatte niet meer tegen haar, nam er een vriendin bij en beperkte zoveel
mogelijk het huishoudgeld.
Zij vertelde dit allemaal aan haar huisarts en kreeg valium. Een hele tijd en een heleboel.
Die valium nam waarschijnlijk iets van haar angst voor mijn vader weg. De bakker, de
slager, de melkboer kwamen aan de deur met grote rekeningen want zij trok zich niets
meer aan van de hoogte van het huishoudgeld, liet alles opschrijven. Mijn vader werkte
bij de politie, kon zich buitenshuis niet zo veel permitteren. Hij betaalde en ging met de
huisarts praten. Dat leverde niets op. Dus ging hij mijn moeder maar vertellen dat ze
eigenlijk gek was en in een inrichting hoorde. Ook familieleden en buren werden op de
hoogte gesteld en al gauw werd zij bijna overal als niet toerekeningsvatbaar beschouwd.
En toen kwam de vrouw van een arts, voor wie mijn vader in zijn werk wel eens wat
gedaan had, bij mijn moeder op bezoek. Zij overtuigde haar ervan dat ze er eens een
tijdje uit moest en nam haar mee naar een tehuis voor moeders van grote gezinnen (de
Stad Gods geheten). Dit was duidelijk niet wat mijn moeder nodig had; zij liep dezelfde
nacht weg en kwam weer thuis. In overleg met de bevriende arts besloot mijn vader dat
zij nu toch nodig naar een psychiater moest.
Vanaf dat moment ging het vrij snel. Na een stuk of vijf gesprekken vond de psychiater
dat mijn vader maar eens moest komen. De twee heren kregen vreselijke ruzie en mijn
vader verbood haar verder nog naar die 'hufter' toe te gaan. Zij ging toch. De psychiater
wou waarschijnlijk wraak nemen op mijn vader en ried haar aan thuis weg te gaan. Zij
deed dat, maar was wel erg tobberig over de kinderen. Iedereen had haar altijd gezegd dat
je die nooit moest achterlaten want dat je ze dan nooit meer kreeg. Maar ja, de psychiater
had gezegd dat dat best zou lukken, dat hij er persoonlijk wel voor zou zorgen en dat zij
op dat moment de zorg voor al die kinderen toch niet aan kon.
Ze ging dus weg, huurde een kamer, nam een baan als werkster en vroeg echtscheiding
aan met als grond mishandeling en overspel. Ze besteedde al haar vrije tijd eraan om
straks haar jongste kinderen weer bij zich te hebben (de oudsten konden zich zelf best
redden), ze zocht grotere woonruimte en probeerde weer wat gezonder te worden. In die
tijd zag ze haar jongste kinderen nooit want dat mocht niet van mijn vader.
De raad van kinderbescherming werd ingeschakeld om advies uit te brengen over de
toewijzing van de kinderen. Ze praatten eerst met hem, toen met haar en vertelden haar
dat mijn vader nooit toe zou staan dat zij de kinderen zou krijgen. Ze durfden niet voor
de eventuele gevolgen van een dergelijke toewijzing in te staan: 'Het is een
angstaanjagende man, mevrouw, hij is in staat u en uw kinderen te vermoorden als hij het
verliest!
De buren, kennissen, familieleden, de huisarts, de melkboer, de psychiater, allemaal
verschenen ze voor de rechter. 'Ja, hij sloeg haar wel, tenminste ze is wel eens onder de
blauwe plekken bij ons binnen komen lopen.' 'Een keer vertelde ze dat hij haar had willen
wurgen en inderdaad had ze allemaal striemen in haar hals'. 'Maar het is verder best een
aardige man, hij hielp haar veel in het huishouden'. 'De kinderen sloeg ie ook wel, maar
hij trok ontzettend veel met ze op.' 'Soms had ik wel eens de indruk dat zij de kinderen
een beetje verwaarloosde. Een dochtertje had een veiligheidsspeld aan haar broek.' 'Ze
was uiteindelijk toch niet tegen haar taak opgewassen.'
 |
 |
 |
 |