De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
90
Op mijn advies was ze nog naar andere buren gegaan en had daar briefjes gevraagd dat ze wèl
goed voor de kinderen zorgde, en die had ik bij de stukken gedaan en naar de kinderrechter
gestuurd. Haar dochter zou ook op de zitting komen en dan zouden we maar zien wat we nog
konden doen. Nu is ontzetting uit de ouderlijke macht (of uit de voogdij als je niet getrouwd
bent) de zwaarste maatregel die er is. Er is zelfs opzettelijk een 'onterend karakter' aan gegeven:
een ontzette ouder verliest het kiesrecht. Maar op de zitting, waar de ontzetting zou worden
uitgesproken, zou je dat niet gedacht hebben: in drie minuten was het gebeurd, zonder dat het
slachtoffer, of haar dochter, of haar advokaat de gelegenheid hadden gehad om iets te zeggen (de
kinderrechter was een vrouw, voor het geval iemand nog illusies heeft over vrouwen in een
mannenapparaat).
Mijn cliënte had er zelf niets van verwacht. Ze reageerde nauwelijks toen ik strategieën zat te
verzinnen, over de verklaringen van de andere buren en zo (ik was ook nog heel jong). En
midden in een zin onderbrak ze me:
'Ik wou u eens iets vragen. Mijn oudste dochter gaat zich zondag verloven. En nou wou ik
bloemen op tafel zetten, maar wat vindt u nou, zal ik ze allemaal in het midden zetten of bij ieder
bord een vaasje? '
Opgedrongen moederschap
Toen een vrouw die jong getrouwd was na twee jaar huwelijk daarmee kappen wilde, zette ze het
kind, dat haar man zo graag wilde, in de hal van het postkantoor. Zij ging weg, op een kamer
wonen en wilde niets meer weten van man of kind en wilde boven alles scheiden.
Het kind werd terugbezorgd bij de vader, die het in huis nam en er wel voor wilde zorgen. Hij
zocht ook een plek voor overdag voor het kind. Met het op gang komen van de
scheidingsprocedure, mengde ook de raad van de kinderbescherming zich in de zaak. Zij
onderzochten of het kind voorlopig bij de vader of de moeder geplaatst zou worden. Beide
partijen werden in eerste instantie gehoord en overeenkomstig hun wensen werd het kind bij de
vader geplaatst.
Maar het onderzoek van de raad Was nog niet ten einde. Beide partijen werden nog herhaalde
malen 'gehoord', terwijl dan tegen de vrouw werd gezegd, u vergiste zich toen u het kind
achterliet, dat kwam door de situatie waarin u verkeerde, u kon niet anders en het kind heeft
moederliefde nodig. En natuurlijk was het begrijpelijk dat ze het had achtergelaten omdat ze
aanvankelijk op een heel klein kamertje ging wonen.
Toen bleef haar geen andere keus, maar nu was toch alles anders! Nu had ze immers een ruimer
huis en een nieuwe vriend, die het kind als het zijne zou willen mee-opvoeden!
Tegen de vader werd gezegd dat hij alleen was, niet genoeg aandacht aan het kind kon besteden -
terwijl hij het iedere dag zelf wegbracht en ophaalde van de crèche - dat hij niet in voldoende
mate voor het kind kon zorgen en dat het moederliefde tekort zou komen. De hele dag in de
crèche zou ook funest voor het kind zijn.
De raad had de zaak onderzocht en bracht advies uit aan de rechter.
Zijn beslissing was, terwijl beide partijen zich bij hun eerder ingenomen standpunten hielden: de
moeder krijgt het kind.
Vaderbescherming 1
Het ging al een hele tijd niet goed met mijn moeder. Ze was niet 'echt' ziek, voelde zich
wel alsmaar moe, kon niet meer zoveel van de kinderen hebben en zag er iedere dag
grauwer uit. Ze ging dus maar eens naar de huisarts en klaagde daar over haar bestaan: 7
 |
 |
 |
 |