De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
89
werd die maatregel niet opgeheven toen zij terug ging naar het opvangcentrum. Op alle fronten
moest zij nu eerst bewijzen dat zij een goede moeder was.
Het tegendeel komt natuurlijk ook voor. Bij echtscheidingszaken wordt er vaak vanzelfsprekend
vanuit gegaan dat de kinderen bij de moeder horen.
Geen Band Met De Kinderen
Heel wat mensen houden zich bezig met het verlenen van hulp aan mensen die daar niet om
gevraagd hebben. Het apparaat van de kinderbescherming is daar een voorbeeld van.
Kinderbescherming klinkt of het gaat om de bescherming van kinderen, maar in werkelijkheid
gaat het om de bescherming van de maatschappij tegen kinderen: de reden van de instelling van
kinderwetten en een kinderrechter was bestrijding van de jeugdkriminaliteit.
Om te zorgen dat kinderen niet misdadig worden moeten kinderen worden beschermd tegen
ondeugdelijke ouders en daar worden hulpverleners bij ingeschakeld: de maatschappelijk
werkers van de raden voor de kinderbescherming. Officieel beslist over het nemen van
kinderbeschermingsmaatregelen (onder toezichtstelling, uithuisplaatsing, ontzetting, ontheffing)
de raad voor de kinderbescherming (een gezelschap mensen die geacht worden iets van kinderen
af te weten) en de kinderrechter. Maar zij krijgen hun gegevens van de maatschappelijk werker
die het rapport opmaakt. Als die de moeder een goede moeder vindt, is de kans groot dat het
kind thuis kan blijven en als dat niet zo is moet er een maatregel genomen worden. De
maatschappelijk werker heeft op zijn opleiding geleerd wat een goede moeder is en wat een
slechte moeder, want die heeft psychologie gehad en kinderpsychologie en misschien wel
pedagogie, en die zit dus vol met alle ideeën over wat moeders zouden moeten doen, en dat alles
wat er met de kinderen gebeurt de schuld van de moeder is. Ze gaan er gewoon van uit dat in
gezinnen met weinig sociale mogelijkheden de moeder door voortdurende zorg en aandacht het
tekortschieten van de hele rest van de wereld maar moet goedmaken - ook als er geen geld is,
geen ruimte om te spelen, geen goede school, geen toekomstperspektief.
En als haar dat niet in alle opzichten lukt dan heeft ze geen band met het kind. En dan moeten er
maatregelen genomen worden: toezicht, pleeggezin, of het tehuis. Aardige pleeggezinnen
groeien niet aan de bomen: mishandeling, verkrachting en uitbuiting komen regelmatig voor,
ook al komt iemand van de voogdijraad er iedere week koffie drinken. Tehuizen zijn nog erger.
Gevangenisdirekteuren zeggen tegenwoordig dat de kinderbescherming hun belangrijkste
leverancier is. Maar die gaat onverdroten door met op grond van op vooroordelen gebaseerde
indrukken beslissingen te nemen waarvan de gevolgen niet te overzien zijn. Het allerakeligste
wat ik er (als advokaat) zelf van mee heb gemaakt is het volgende.
Een mevrouw van een jaar of veertig kwam bij me omdat ze dreigde ontzet te worden uit de
voogdij van drie kleine kinderen die ze had van een man waar ze een paar jaar mee had
samengeleefd en die nu weg was (ik geloof dat hij gevangenisstraf had omdat hij ontucht had
gepleegd met een van die kinderen.) De raad voor de kinderbescherming was erbij gehaald
omdat de buren hadden geklaagd dat de kinderen niet goed verzorgd werden en gaten in hun
broekjes hadden; En verder wss ze in kontakt geweest met de politie, zei ze bedremmeld, omdat
ze met de brommer was gevallen na een paar cognacjes op, en met een kind achterop. Ze hield
veel van de kinderen en wilde ze niet kwijt. Haar oudste dochter, een aardig en verstandig meisje
van een jaar of twintig, kwam me vertellen hoe lief ze was voor de kinderen, maar daar schoten
we niets mee op. Daar waren die buren, en de Raad. In die tijd mocht je als advokaat het rapport
van de Raad niet eens lezen, je mocht er naar toe gaan en dan vertelden ze je er iets uit. Nu, dat
was het dan: ze had Geen Band met de Kinderen.
 |
 |
 |
 |