van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant, Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 3, ONZEKERHEDEN EN IDENTITEITEN
53
mentatie wilde afschaffen: 'Redelijk rijke mannen die op een redelijk goedkope
manier hun vrouw kwijt willen raken'.
Dat journalistiek onfatsoen trouwens niet het monopolie van de mannenmedia is
blijkt juist uit het mediastuk. Dat geeft namelijk wel een samenvatting van de
ideeën van de Strijdijzers, maar vermeldt noch hun naam, noch het boek dat ze
aan het schrijven waren - waarvan iedereen in het Vrouwenhuis op de hoogte
was, ook de redaktie. Dat de Strijdijzers tegen deze ideeëndiefstal (de schrijfster
van het artikel zat bij de Strijdijzers) protesteerden en tenslotte de schrijfster uit
de groep zetten, maakte geen indruk. De redaktie vond - volgens Pauline - dat
ideeën nu eenmaal kollektief bezit hoorden te zijn. En ze namen het gewoon op,
alsof ze het zelf bedacht hadden.
De Vrouwenkrantredaktie - misschien nu iets meer dan een tijdje terug, betrok-
ken bij dit soort spanningen en sensaties - verjongde zich weer na de zomer, en
maakte in september/oktober een dubbelnummer over 'meiden' en over 'vakan-
tie'. De boodschap van het vakantiegedeelte is simpel: van je onderdrukking kun
je nooit vakantie nemen, net zomin als van de strijd ertegen, het is allemaal maar
schijnvrijheid. Over vrouwenkampen wordt de lezeres (traditiegetrouw) van twee
kanten geïnformeerd. Ontboezemingen in de sfeer van 'Ik bloei open/voel mezelf
groeien en sterker worden (...) emoties komen los/hoge bergen, diepe dalen'. of
'Mijn gevoel is daar in Foudgum begonnen. Het houdt niet meer op.' Daartegen-
over: 'Het werd mij al gauw duidelijk dat er van een rustige ontspannen vakantie
weinig terecht zou komen. Er werd zeer veel gediskussieerd, voornamelijk over
allerlei soorten relaties of over de spanningen die in de groep ontstaan waren.
Dit leidde tot zeer emotionele toestanden waardoor de sfeer zo nu en dan te snij-
den was.' 'Het gevoel nam een ontzettend belangrijke plaats in. Als je er niet in
mee ging, was je meteen gebrandmerkt als een koel, zakelijk en rationeel ie-
mand, die nog geen manier gevonden had om met haar emoties om te gaan. Ik
kreeg ook het idee dat hoe meer gevoel je ten toon spreidde, des te beter het
was. Er is in het kamp nauwelijks over ideologiese kwesties gepraat,'
De krant over meiden heeft een andere toon. Want het was een Meidenkrant-
dat stond ook op de omslag - en moest ook bestemd zijn voor en gelezen kun-
nen worden door meiden. De redaktie dacht blijkbaar dat meiden de andere
Vrouwenkranten vast niet konden lezen en deed dus verwoede pogingen om in
een andere taal te schrijven. 'Na de tweede wereldoorlog werd er door iedereen
hard gewerkt aan de opbouw van het land. In Europa en Amerika nam de wel-
vaart zó toe dat iedereen genoeg te eten en te drinken kreeg,' En het artikel 'Een
bepaalde toekomst' heeft een rekord aan verkleinwoorden in zich en veel tobbe-
rige didaktiek: 'Het is duidelijk dat daar een degelijke training en omvorming voor
nodig is (konditionering met een moeilijk woord of socialisatie) en die begint al
als je nog maar een bebietje bent. 'Mammie is dag en nacht bezig, maar alles wat
pappie doet vindt ze belangrijker.' Dit is ekstra komies, omdat de redaktie in de
inleiding van de Meidenkrant onthult, dat veel van hen zelf eigenlijk nog heel
jong zijn en dus eigenlijk over zich zelf schrijven. Enfin, ze hebben het maar weer
eens duidelijk uitgelegd: de onderdrukking begint al vanaf de wieg en 13 jaar is
de kruciale leeftijd die beslissend is voor je verdere leven.
Uit Vrouwenhuis en Vrouwenbeweging buitenlands nieuws, In nr. 52 werd ge-
schreven over een protestaktie van vrouwen in Iran tegen de opkomende islam
en in dit nummer over vrouwen in Turkije die een vierdaagse mars naar Ankara
gehouden hebben om te protesteren tegen het verbod op alle aktiviteiten van de
IKD, de progressieve vrouwenvereniging, Hoewel de (reeds gesloten) IKD-kanto-
ren er niet door geopend zijn 'is het de vrouwen gelukt om zich vier dagen lang
openlijk te manifesteren tegen het opkomend fascisme.'
 |
 |
 |
 |