van Baalen, Ekelschot, Harmsen en van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant, Amsterdam 1982, de Bonte Was
hoofdstuk 3, ONZEKERHEDEN EN IDENTITEITEN
54
Uit het Vrouwenhuis twee protestbrieven van de - zo lijkt het langzamerhand -
vijf enige aktieve groepen, De Bonte Was, de Strijdijzers, de AEK-groep, Vrou-
wen Tegen Seksueel Geweld en de Vrouwenkrant hebben zich kwaad gemaakt
over het Melkwegfestival met name omdat het tegen betaling, met te hoge toe-
gangsprijzen en ook toegankelijk voor mannen, plaatsvindt, Een andere protest-
brief is gericht aan de Haagse Post, Daarin heeft een artikel gestaan waarin met
een soort wellust de meest gruwelijke gewelddadigheden tegen vrouwen werden
beschreven met als konklusie dat de mishandelde vrouwen er emotioneel niet
buiten zouden kunnen en de mannen die slaan er 'niks aan kunnen doen'.
Pauline: "Een aantal van ons waren na het zomernummer wel meer betrokken
geraakt bij de akties en initiatieven van andere groepen in het Vrouwenhuis en
de beweging. We wilden daar ook wel meer aandacht aan besteden in de Vrou-
wenkrant maar ik denk dat we niet wisten hoe. We hielden vast aan dezelfde
werkwijze, en die was nogal arbeidsintensief, ook doordat we alles zo persoonlijk
opvatten, Opvattingen bezàt je, die waren van je eigen unieke zelf, dat was je
persóónlijke bewustwording. Het was in die tijd ook dat we weer redaktieleden
erbij zochten en je dan dàcht dat je met bondgenootjes aankwam ter ondersteu-
ning van jouw specifieke feministiese stroming, maar in feite berustte dat ge-
woon op persoonlijke voorkeuren. We wilden dus wel van alles, maar we konden
het niet. Ik heb toen nog wel het plan bedacht voor een soort steungroep-Vrou-
wenkrant. Daar zouden dan verschillende vrouwen uit een aantal aktieve groe-
pen in moeten zitten, die ons zouden helpen met de uitbreiding van 'Uit Vrou-
wenhuis en Vrouwenbeweging', zodat daar meer aktie en diskussie in zou ko-
men. Omdat we dat weer heel pluriform aan wilden pakken, ontaardde dat in vre-
selijk gekibbel over wie daar dan in moesten zitten, de één wou dan wel iemand
van de FORT of zo, en de ander niet, maar ik geloof dat we het vooral alsmaar
hadden over 'het beleid uit handen geven', en dat we bang waren dat wij de tiep-
en plakvrouwen zouden worden van de vrouwen die allerlei briljants zouden be-
denken, en dat laatste wilden we uiteraard liever zèlf."
Wat hiervan zichtbaar is zijn de wisselende namen in het kolofon (zo zijn Connie
Franssen en Emma van Lohuizen verdwenen uit de redaktie en Francis de Haan
en Titia Jansen - een poosje - en Ilona Scharree - een blijvertje - erbij geko-
men), en de temanummers die gewoon blijven komen. Zo is het justitienummer
(58) een hele degelijke krant, gemaakt in samenwerking met de Solidariteits-
groep vrouwelijke gevangenen en vrouwen van het Klachtenburo Politieoptre-
den. Vooral het hoofdstuk over de Bijlmerbajes is heel uitgebreid en schetst in
ervaringen van vrouwelijke gevangenen een aantal wantoestanden en ook een
beeld van het beleid en hoe vrouwonderdrukkend dat is, De gevangenen moeten
voorbereid worden op de terugkeer in het maatschappelijk leven. 'Er bestaat
kennelijk al een bepaald beeld van hoe die gevangene in het maatschappelijk le-
ven moet funktioneren, anders kan je haar daar niet op voorbereiden'. Dat ge-
beurt dan bijvoorbeeld door allerlei verplichte huishoudelijke werkjes. 'Binnen de
gevangenis leeft dus het idee dat de vrouw die haar rol aanvaardt passief, vrien-
delijk en verzorgend is, dus niet krimineel. De resocialisatie is er dus op gericht,
om vrouwen aan te passen aan maatschappelijk aanvaardbaar gedrag. Dat vrou-
wen juist tot krimineel gedrag zijn gekomen omdat ze zich bewust of onbewust
verzetten tegen hun rol, en de gevolgen van die rol in hun dagelijks leven, dat
wordt dus "even" over het hoofd gezien. Vrouwen die onafhankelijk en sterk
worden, zouden orde en rust in de gevangenis wel eens kunnen verstoren en dat
is wel het allerlaatste wat de direktie wil.' De gevangenis is trouwens niet het be-
langrijkste middel om vrouwen uit te schakelen. Vrouwen worden immers veel
vaker dan mannen 'ter beschikking van de regering gesteld' en in een inrichting
geplaatst. Als vrouwen krimineel handelen zijn ze gek en niet verantwoordelijk te
stellen voor hun daden; ze krijgen dan op deze manier levenslang.
 |
 |
 |
 |