Mary Wilkins Freeman, MOEDER IN OPSTAND en andere verhalen. De Bonte Was, 1980
36
De zondagse jurk
'Ik hoef niet zo nodig naar die picknick op vier juli, Elizabeth.'
'Als ik jou was, zei ik er maar helemaal niets meer over, Emily. Ik zou me maar meteen klaar
maken en gaan.'
'Ik voel me echt niet in staat om te gaan, Eliabeth.'
'Dan wil ik wel eens weten waarom jij je daar niet toe in staat voelt.'
'Ik denk dat ik gek word van de rotjes en het toeteren van de hoorns; en Matilda Jennings zegt
dat ze er een kanon hebben en dat ze dat elk half uur gaan afschieten. Ik geloof niet dat ik daar
tegen kan. Je weet toch dat ik geen sterke zenuwen heb, Elizabeth.'
Elizabeth Babcock stak haar lange smalle neus met de blanke neusvleugels in de lucht en
snoof. Blijkbaar had het tegenspartelen van haar zuster een onaanvaardbare geur voor haar.
'Als jou was, Emily, zou ik niet zo praten. Natuurlijk ga je wel. Het is jouw beurt en dat weet
je best. Ik ben afgelopen zondag naar de dienst geweest. Je trekt gewoon die jurk aan en je
gaat.'
Emily keek haar zuster aan. Ze probeerde niet al te verheugd te kijken. 'Ik weet wel dat je als
laatste naar de dienst bent geweest', zei ze aarzelend, 'maar - een picknick op vier juli is - wel
iets heel bijzonders.'
Ze sprong bijna op toen haar zuster zich met zo'n plotselinge heftigheid naar haar toe wendde.
'Iets bijzonders! Nou, ik hoop niet dat een vier juli-picknick voor mij zo'n feest is dat ik daar
liever heen zou gaan dan naar een kerkdienst. Je moest je schamen voor zulke praat, Emily
Babcock!'
Emily, een ogenblik tevoren nog even alert en nerveus als haar zuster, verslapte tot een
lusteloze houding in haar vormeloze, zwarte katoenen jurk.
'Ik dacht er niet aan hoe dat klonk, Elizabeth.'
'Nou, je zou maar beter wel kunnen denken. Zulke woorden passen een vrouw van jouw
leeftijd niet. Je kunt die jurk nu beter uit doen, en het fluweel eraf halen en het kant erop
naaien. Je hebt niet al te veel tijd. Ze beginnen vroeg in de ochtend. Als ik het avondeten ga
klaarmaken zal ik een cake voor je bakken om mee te nemen.'
'Geloof je niet dat ik ook wel zonder cake kan gaan?' probeerde Emily aarzelend.
'Je wilt er toch niet heen gaan, wel, en dan andere mensen dankbaar moeten zijn voor je eten?
Ik zou dat tenminste niet willen.'
'Ik heb toch geen zin om iets te eten.'
'Als je gaat, moet je net als de anderen doen. Ik wil zeker niet dat Matilda Jennings zit te
gluren en te spionneren en te kletsen. Je kunt die jurk nu maar beter uit doen.'
'Nou, goed', zei Emily spijtig maar voldaan. Ze stond op; haar lengte zou bijna majestueus
geweest zijn als ze niet zo'n onvaste houding had gehad. De zusters waren ongeveer even
lang, maar de mensen dachten meestal dat Elizabeth de langste was. Zij bewoog zich zo
beslist dat het leek alsof ze iedere centimeter van haar gestalte stevig en strak onder controle
hield alhoewel zij toch een oude vrouw was.
'Laat die jurk eens even zien', zei ze toen Emily terugkwam. Ze poetste haar bril op, zette hem
stevig op haar neus en begon de zoom van de jurk na te kijken terwijl ze hem vlak bij haar
ogen hield. 'Je krijgt er allemaal rafels aan', zei ze al gauw. 'Dat dacht ik al. De laatste keer dat
ik hem aanhad, dacht ik al dat ik er een paar rafels aan zag hangen. Dat komt alleen maar
doordat jij niet rechtop staat. Voor jou is hij even lang als voor mij als je maar niet zo krom
liep.
Vermoeid keek Emily beurtelings naar haar zuster en naar de jurk. 'Ik ben niet zo erg sterk in
mijn rug en je weet wel dat ik een zwakke maag heb en dus kan ik niet zo rechtop lopen als
jij', antwoordde ze, zich schrap zettend voor een zwakke verdediging.
 |
 |
 |