Mary Wilkins Freeman, MOEDER IN OPSTAND en andere verhalen. De Bonte Was, 1980
50
ongeletterd) herhaalde zij toch gauw de spreuk 'onverwachte gelegenheden zijn de wegwijzers
van de Heer naar nieuwe levenspaden', en zij nam een besluit over wat haar te doen stond.
'Stel dat ik Hiram wél had geschreven', mompelde ze een keer, toen ze in de voorraadkamer
was, 'stel dat ik wél had geschreven en hem gevraagd had of hij geen paard te koop wist?
Maar dat heb ik niet gedaan, en dat vader ging, was niet door mijntoedoen. Het lijkt wel de
voorzienigheid.' Haar stem weerklonk op het laatst vrij luid.
'Waar heeft U het over, moeder?' riep Nanny.
'Niets.'
Mevrouw Penn haastte zich met bakken; om elf uur was alles klaar. De lading hooi van het
stuk land dat aan de westkant lag, naderde langzaam op de karreweg, en hield halt bij de
nieuwe schuur. Mevrouw Penn snelde naar buiten. 'Stop!' schreeuwde ze - 'stop!'
De mannen stopten en keken naar haar; Sammy richtte zich op van boven de lading en staarde
zijn moeder aan. 'Stop!' schreeuwde zij opnieuw. 'Het hooi mag niet in die schuur; het moet in
de oude schuur.'
'Hoezo, hij zei dat het hier in moest', weerlegde een van de hooiers verwonderd. Het was een
jonge man, de zoon van één van de buren, die door Adoniram elk jaar in dienst werd genomen
als hulp op de boerderij.
'Het hooi mag niet in de nieuwe schuur; er is plaats genoeg in de oude, niet?' zei mevrouw
Penn.
'Plaats genoeg', antwoordde de knecht met zijn zware, boerse accent. Voor de ruimte was die
nieuwe schuur helemaal nergens voor nodig. Goed, hij zal wel van gedachten veranderd zijn.'
Hij pakte het paard bij de teugels.
Mevrouw Penn liep terug naar het huis. Al gauw was het uitzicht door de keukenramen
verdwenen, en een geur als van warme honing kwam de kamer in.
Nanny legde haar werk neer. 'Ik dacht dat vader gezegd had dat ze het hooi naar de nieuwe
schuur moesten brengen?' zei ze verwonderd.
'Het is goed zo', antwoordde haar moeder.
Sammy gleed van de berg hooi af en kwam binnen kijken of het eten klaar was.
'Ik ga vandaag niet uitgebreid eten klaar maken nu vader weg is', zei zijn moeder. 'Ik heb het
vuur uit laten gaan. Er is brood en melk en een stuk pastei voor jullie. Daar redden we het wel
mee, denk ik.' Ze zette een paar melkkommen neer, en legde een stuk brood en pastei op de
keukentafel. 'Jullie kunnen beter meteen eten' zei ze. 'Dan hebben jullie dat vast gehad. Ik wil
dat jullie me daarna helpen.' Nanny en Sammy keken elkaar met grote ogen aan. Er was iets
eigenaardigs in de manier van doen van hun moeder. Mevrouw Penn at zelf niets. Zij ging
naar de voorraadkamer, en terwijl zij aten hoorden ze haar met het servies in de weer.
Dadelijk daarop kwam zij weer binnen met een stapel borden. Ze haalde de wasmand uit het
schuurtje, en stapelde ze daarin op. Nanny en Sammy keken toe. Ze haalde kopjes en schotels
en voegde ze bij de borden.
'Wat gaat U doen, moeder?' vroeg Nanny bedeesd. Een gevoel van iets ongewoons deed haar
beven alsof ze een geestverschijning zag. Sammy zat met verbaasd rollende ogen voor zijn
stuk pastei. 'Je zult wel zien wat ik ga doen', antwoordde mevrouw Penn. 'Als je klaar bent
Nanny, wil ik dat je naar boven gaat om al je spullen bij elkaar te pakken; en jij Sammy, moet
me helpen het bed in de slaapkamer uit mekaar te halen.'
'O, moeder, waarom dan?' vroeg Nanny met ingehouden adem.
'Dat zulje wel zien.'
In de paar uren die volgden werd door deze eenvoudige, godsvruchtige moeder van New
England een daad gesteld die op zijn manier gelijk stond aan de bestorming van de Abraham
heuvels door generaal Wolfe. Er werd evenveel geniaal inzicht en vermetele dapperheid van
generaal Wolfe geëist om zijn verbaasde soldaten aan te moedigen de steile hellingen te
beklimmen onder het slapende oog van de vijand, als van Sarah Penn om, aan het hoofd van
 |
 |
 |