Mary Wilkins Freeman, MOEDER IN OPSTAND en andere verhalen. De Bonte Was, 1980
59
moment van gedachten te doen veranderen. Al die jaren was Joe Dagget verliefd op haar
geweest en had hij voor haar gewerkt. Wat er ook gebeurde, het lag niet in haar karakter om
hem nu ontrouw te worden en zijn hart te breken. Ze borduurde ragfijne steekjes op haar
bruidsjurk en de tijd ging voorbij tot haar trouwdag nog maar een week verwijderd was. Het
was dinsdagavond en de bruiloft zou woensdag over een week zijn.
Die avond was het volle maan. Om een uur of negen ging Louisa een eindje wandelen. Aan
weerszijden lagen oogstvelden, omzoomd door lage stenen muurtjes. Weelderig struikgewas
groeide naast de muur en er stonden hier en daar bomen - wilde kersen- en oude appelbomen.
Louisa ging op een muurtje zitten en keek om zich heen met een droevig peinzende blik. Aan
weerszijden was ze omringd door hoge ineen gevlochten blauwe besse- en theestruiken waar
braambesranken en doornstruiken doorheen groeiden. Ze zat daar tussenin op een open plekje.
Tegenover haar, aan de andere kant van de weg, stond een boom met een brede kroon; door
zijn takken heen wierp de maan een zilverig licht op de bladeren. De weg was een al schaduw
met zilverachtige, bewegende spikkeltjes; in de lucht hing een mysterieuze zoete geur. 'Ik
vraag me af of dat wilde druiven zijn', mompelde Louisa binnensmonds. Ze bleef zo een tijdje
zitten en bedacht net dat ze eens op moest staan toen ze voetstappen en zachte stemmen
hoorde; ze hield zich stil. Het was een eenzame plek en ze voelde zich een beetje bang. Ze
vond het beter om stil in de schaduw te blijven zitten en wie het ook mocht zijn voorbij te
laten gaan. Maar even voordat ze haar bereikten zwegen de stemmen en hielden de
voetstappen stil. Ze nam aan dat de eigenaars ervan ook een plekje op de muur hadden
gevonden. Ze vroeg zich af of ze niet ongemerkt weg kon glippen toen een stem de stilte
doorbrak. Het was Joe Dagget's stem. Ze bleef stil zitten en luisterde.
Een luide zucht ging aan de stem vooraf; beide waren haar vertrouwd.
'Nu', zei Dagget, je hebt een beslissing genomen, neem ik aan?'
'Ja', antwoordde een andere stem, 'Overmorgen ga ik.'
'Dat is Lily Dyer', dacht Louisa bij zichzelf. Langzaam kwam er een beeld bij haar op van een
lang en welgevormd meisje met een zelfbewust en knap gezicht dat in het maanlicht nog
knapper en zelfbewuster leek, met stevig blond haar dat in een strakke knot was gevlochten.
Een meisje in de bloei van haar leven, met een karakter zo sterk dat het een prinses niet zou
hebben misstaan. Lily Dyer was de lieveling van het dorp; ze had precies de eigenschappen
die bewondering afdwingen. Ze was goed en levendig en knap. Louisa had de mensen vaak
lovend over haar horen praten.
'Nou', zei Joe Dagget, 'hier heb ik niets op te zeggen.'
'Ik zou ook niet weten watje zou kunnen zeggen'; antwoordde Lily Deyer.
'Niets op te zeggen', herhaalde Joe en hij sprak die woorden met veel nadruk. Toen viel er een
stilte. 'Het spijt me niet', begon hij tenslotte weer, 'van wat er gisteren gebeurd is – dat we
elkaar zo ongeveer verteld hebben wat we voor elkaar voelden. Het is denk ik toch goed dat
we dat weten. Natuurlijk kan ik er niets meer aan doen. Ik ga gewoon door en binnen een
week trouw ik. Een vrouw die veertien jaar op me heeft gewacht laat ik niet in de steek, het
zou haar hart breken.'
'Als je haar de bons gaf zou ik je niet meer willen hebben', zei het meisje plotseling heftig.
'Nou, die kans geef ik je ook niet', zei hij, 'maar ik geloof trouwens ook niet dat je dat dan zou
willen.'
'Je zou wel merken dat ik dat niet zou willen. Een woord is een woord en eerlijk is eerlijk. En
ik zou geen hoge dunk hebben van een man die zich daar niet aan hield, voor mij of voor een
andere vrouw; dat zou je wel merken, Joe Dagget.'
'Nou, je zou gauw genoeg merken dat ik mijn woord niet breek, noch voor jou, noch voor een
ander', antwoordde hij.
Aan hun stemmen te horen waren ze haast boos op elkaar. Louisa luisterde gespannen.
'Het spijt me dat je je weggestuurd voelt', zei Joe, 'maar volgens mij is dat het beste.'
 |
 |
 |